مقایسه اثربخشی درمان راه حل- محور دیشیزر به صورت انفرادی و توأم در کاهش تعارضات زناشویی

هدف از این پژوهش مقایسة اثربخشی درمان راه‏حل- محور دیشیزر به صورت انفرادی و توأم در کاهش تعارضات زناشویی بود.آزمودنی‏های نمونة پژوهش شامل 33 زوج(66 نفر زن و مرد) از 150 زوج متقاضی مشاوره بودند که به دلیل درگیری و تعارض به شعب شورای‏حل اختلاف وابسته به دادگستری شهر اهواز مراجعه‏داشتند. برای جمع‏آوری داده‏ها از پرسشنامه 42 سؤالی تعارضات زناشویی (99/0=α)که توسط براتی و زیر نظر ثنایی (1375) تهیه شده بود، استفاده شد و زوج‏های نمونة پژوهش آن را در مرحلة قبل و بعد از مداخله‏آزمایشی (ارائه متغیر مستقل) تکمیل نمودند. داده‏های به دست آمده با روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی روی میانگین تفاضل نمرات پیش‏آزمون و پس‏آزمون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج آماری نشان داد که هر دو شیوه زوج درمانی در کاهش تعارضات زناشویی مؤثر بوده‏اند. به علاوه در مقایسه شیوه‏های مختلف زوج درمانی با همدیگر نتایج زیر به دست آمد: بین شیوه انفرادی و توأم راه حل- محور در کل تعارضات زناشویی و خرده مقیاس‏های کاهش همکاری، افزایش واکنش هیجانی، جلب حمایت فرزندان و افزایش رابطه با خویشاوندان خود تفاوت معنی‏داری مشاهده نشد. لیکن در خرده مقیاس‏های کاهش رابطه با خویشاوندان‏همسر و جدا کردن امور مالی، شیوة‌ زوج‏درمانی توأم راه حل- محور اثر‏بخش‏تر و برای خرده‎مقیاس کاهش رابطه جنسی، شیوه انفرادی راه حل محوراثربخش‏تر نشان داد.